ποίηση.

Κρύβω μέσα μου ενα επικίνδυνα εύφλεκτο κερι.
γιαυτο πονάω το σούρουπο..
λιώνουν οι αναμνήσεισ μιασ καλύτερησ προηγούμενησ ζωήσ μου.
και τρέχουν βιαστικά στουσ βρώμικουσ υπόνομουσ.

ετσι εξηγείται το οτι η πόλη λίγο πριν βραδυάσει μυρίζει ματαιότητα.

και θυμάμαι ενα βράδυ που κοιμήθηκα μαζί με κάποιον που δεν γνώριζα και ξύπνησε τοσο τρομαγμένοσ που πίστεψα οτι είχε δεί τι κρύβω μέσα μου..
<<Τι ειναι αυτα τα αίματα? μα που χτύπησεσ?>> άρχισε να ρωτάει..
Δεν μίλησα.


ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ.........




πωσ κάθε βράδυ ορμούν πάνω μου οι τελευταίεσ σου κουβέντεσ..

πωσ κάθε βράδυ με ξεσκίζει το τελευταίο κλείσιμο τησ πόρτασ σου..

πωσ κάθε βράδυ στο σκοτάδι πλημμυριζω αίματα για να θυμηθώ έστω και λίγο το χρώμα των ματιών σου οταν κάποτε έκλαψεσ για μένα...




Αντιγονη Βουτσινα.


{Το ποιήμα τησ Αντιγόνησ το διάβασα πρώτη φορά σενα ποιητικό ανθολόγιο που είχα αγοράσει πριν 8 χρόνια..από τότε μέχρι τώρα παραμένει το αγαπημένο μου. Από τότε ,δεν έχω βρεί άλλο ποιήμα να με εκφράζει τόσο πολύ .Πισω απο καθε λεξη του,πισω απο καθε συλλαβη κρυβεται η ψυχη μου.
Εκατομμύρια συναισθήματα εκτοξεύονται μεσα απο μια και μονο φράση:..πώσ να εξηγήσεισ σεναν άγνωστο?πώσ?
Σεναν οποιοδήποτε άγνωστο που προσπαθεί να σε καταλάβει αλλά δεν γίνεται.γιατί δεν μπορεί,δεν εχεί ζήσει οτι και εσύ.
Αρτε μου το θυμάσαι ε?μα τι λέω...είναι μία απο τισ δύο πιο αγαπημενεσ μασ φράσεισ..μαζί με το τραγούδι τησ Άλκηστισ.."και δεν χωρίζουν όμωσ έτσι οι ζωέσ των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο.."}
....................................................................................

Σε ένα μεγάλο ταξίδι με προορισμό τον ήλιο...

Η ζωή είναι

Τα κρυφά και φανερά που στοίβαξα σε μια γωνιά

Της επιθυμιάς η βιασύνη

Και άλλοι τόσοι άνθρωποι
που μου κρατούν πάντα το χέρι για να μη φοβάμαι

Ο ερασιτεχνισμός της ματιάς μου, που τα μικρά κάνει μεγάλα
και τα μεγάλα πελώρια,
εγώ ο ερασιτέχνης άνθρωπος που ελπίζω σ' ένα ακόμη σήμερα
Να καταγράψω μπορώ
Τις παράπλευρες απώλειες
Μιας κοινής πίστης σ' ένα αδίστακτο όνειρο
γεμάτο ύπουλα φεγγάρια.
Ακριβώς στην ίδια απόσταση
Που με μαθηματική ακρίβεια εξισώνει τις ψυχές μας..
Το πλοίο θα σφυρίξει τρεις φορές..
Και θα χαθεί ξανά στο πέλαγος του κόσμου
Για να ενώσει Ηπείρους και επιθυμίες...
Θα κοιτώ από την πρύμνη τα πουλιά
που θα με συντροφεύουν στο αταξίδευτο ταξίδι μου
και θα τους δίνω πάντα τροφή
για να μου τραγουδήσουν άλλη μια φορά...

το γνώριμο τραγόυδι του αποχαιρετισμού
αλλά και της ελπίδας
πως πάντα υπάρχει επιστροφή........

Ηλιασ Πολιτησ.

................................................................................................

{Σένα τέτοιο ποιήμα βρήκα τα περασμένα καλοκαίρια μου, ταξίδια που δεν θεσ να τελειώσουν,αναμνήσεισ απο γυρισμούσ και επιστοφέσ,γλάρουσ που εύχεσαι να είναι εκεί και την επόμενη φορά και το σημαντικότερο......είδα δυο μικρα κοριτσάκια που καθόντουσαν στο ίδιο μεροσ,στο καταστρωμα του καραβιού με τα πόδια ψηλά,αποχαιρετώντασ τα λιμάνια ,τισ πλατείεσ και τισ εκκλησίεσ που είχαν ερωτευτεί ,που ζητούσαν 2 μέρεσ μονο ....και είχαν αρχίσει να μετρούν αντίστροφα τον χρόνο,ήδη....με το δεξί τουσ πόδι αυτή την φορά ,μέχρι το επόμενο καλοκαίρι......}




Νεφέλη και Νίκο σασ ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να παίξω και εγώ με τισ λέξεισ και με την σειρά μου προσκαλώ τισ:
και
να γράψουν τα δικά τουσ αγαπημένα ποιήματα ..:)

το αγαπαω.μαυρη μαγιονεζα.

Αύριο πάλι θ' ανακτήσω δυνάμεις
Από ένα σήριαλ που προσπαθείς να μου μάθεις
Σ' αρέσει; Βγήκαν όλα στη φόρα
Η καρδιά σου θα εκραγεί σε μια ώρα
Με μια έκρηξη σαν την αρχή της ζωής
μ' ένα κλάμα θ' αρχίσεις να ζεις
διψάς; Έλα πιες λίγο αίμα
ότι μου ανήκει δικό σου, τίποτα άλλο από εμένα
όλα τα βράδυα που πέρασαν χαμένα
σου θυμίζουν τι δεν θα'θελες για σένα
μ' αγαπάς; Μόνο με μια εντολή σου
θα εκκινήσω από την καρδιά σου να φορμάρω τη ζωή σου.

Άκου τους σπασμούς μου
Τι σου θυμίζουν οι ρυθμοί που ερεθίζεις;

Μ' ένα μίσος που δεν φτάνει ν'αγαπήσεις
Με μια αγάπη που δεν φτάνει ν' ασελγήσεις
Κρυώνεις; Σ' έχουν σκεπάσει με θλίψη
Το μυαλό σου στην απόλυτη ψύξη
Η βροχή σου μου θολώνει το βλέμμα
Οι οργασμοί σου πως μου πήζουν στο αίμα
Τελειώνεις; Καιρός να ξαναρχίσεις
Το κέντημα που θες να μου χαρίσεις
Αν βρεις το δρόμο θα σε πάρω μια αγκαλιά
Θάμαι η στάχτη κι εσύ θάσαι η φωτιά
Μ' αγαπάς; Είσαι μοναχή αλλά όχι μόνη

(όχι μόνη, όχι μόνη, όχι μόνη, όχι μόνη)

είσαι η θλίψη που λιμνάζει, λιγοστεύει και λειώνει.

Άκου τους σπασμούς μου
Τι σου θυμίζουν οι ρυθμοί που ερεθίζεις;

Αυτά τα ρούχα έχουν παλιώσει
Η οργή μου έχει φουντώσει
Κοιμήθηκες; Εγώ κοντεύω
Είμαι κερί αναμμένο που συνέχεια λιγοστεύω
Κάνω κύκλους να μην δείξω χαμένος
Ξεκαρδίζομαι να μην δείξω θλιμμένος
Γελάς; Τι γνωρίζεις που δεν ξέρω
Είναι αλήθεια πως ότι θες θα στο φέρω
Αυτό είναι το τέλος που προσμένεις
Η αλήθεια είναι ότι γυρεύεις
Θα το κάνεις; Είσαι ότι δεν θέλεις
Μ' αγαπάς … μην σταματάς να χορεύεις.

Άκου τους σπασμούς μου
Τι σου θυμίζουν οι ρυθμοί που ερεθίζεις;