από τρελλούς
κι από παιδιά
μάθαμε την αλήθεια
αυτήν που απεσιώπησαν
και λογικοί
και γέροι
πέστε μου πόσοι νοσταλγοί
ζήτησαν να γυρίσουν
κι όμως στο τέλος δεν το έπραξαν
μη ξανανοσταλγήσουν
«Ου δύναταί τις δυσί κυρίοις δουλεύειν», 20-29. Η κοιλάδα με τους ροδώνες. Ίκαρος, 1978. 97.
ξέρω ότι
[...]
αν ήτανε δυνατό
ν’ αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
της φωνής μου
με την αγάπη
που έχει
μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλες της βροχής
ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
―σαν ήμουνα παιδί―
κοιτάζοντας
ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών
«Το καράβι του δάσους», 1, 17-36. Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, 1938. Ποιήματα, Α΄. Ίκαρος, 1977. 33-34.
by nikos eggonopoulos...
No comments:
Post a Comment