την ιστορια με το Viewmaster μου..
θυμαμαι τοτε επαιζα με τισ κιτρινεσ αναμνησεισ..στην αρχη, περναγαν οι εικονεσ η μια μετα την αλλη..τισ αλλαζα τοσο γρηγορα και αλλοπαρμενα...δεν ηθελα να σταθω πουθενα..σαν επιβατησ τρενου σε ατερμονο ταξιδι..δεν ηξερα γιατι..απλα τισ αφηνα να περνανε..και να ξαναπερνανε..
μεχρι που ενα κοκκινο καυτο φεγγαρι οπου η γη μυριζε νταλιεσ και καλινσογκεσ καποιοσ αγνωστοσ μου εφερε μια καινουργια ροδελα..
ηταν ολοκαινουργια...τοσο μα τοσο ξεχωριστη..και το χρωμα τησ?το πιο παθιασμενο κοκκινο που ειχα δει ποτε...
την εβαλα να παιζει..εικονεσ πανεμορφεσ,εκτυφλωτικεσ...δεν ειχα ξαναδει ποτε ομοιεσ τουσ..
μεχρι που κολλησε..και ξανακολλησε..επρεπε λεει να την βγαλω, να φυσηξω την σκονη και να την βαλω παλι απο την αρχη.Και το εκανα..αλλωστε πωσ να αρνηθεισ τοση ομορφια..οχι, ποτε δεν ελεγα οχι..περναγαν απο μπροστα μου οι εικονεσ και απλα ηθελα να χαθω σαυτεσ.Παρατηρουσα τισ εκκλησιεσ με τα χαμογελα,τα λιμανια που απο ενα σημειο κοντα στο φαρο το βραδυ φαινεται ο ηλιοσ,τουσ βαμμενουσ τοιχουσ,τα παγκακια που χοροπηδουσαν,τα ερωτευμενα ποδηλατα γεματα αμμο και αστερια,τα μωβ χερια,τα σηκωμενα πρωινα πανω σε κρεβατια αισθησιασμου,τα κρυα ξημερωματα που οι ανθρωποι περπατανε δυο δυο μεχρι το σπιτι,τισ στιγμεσ..καθε φορα ελεγα πωσ δεν θα παω παρακατω..ειναι τοσο παραδεισενιο αυτο που αντικριζω ..ομωσ αν η επομενη εικονα ειναι καλυτερη?
εε και ξερεισ τι?...παντα η επομενη ηταν καλυτερη.
απο τοτε ο ιδιοσ μυστηριωδησ αγνωστοσ δεν σταματησε να μου φερνει ολοκαινουργιεσ ροδελεσ για μηνεσ και μηνεσ...καθε μερα και αλλη..με μονο ανταλαγμα να τισ βλεπουμε μαζι..αγκαλια..
ξαφνικα ομωσ ενασ κακοσ μαγοσ εξαφανισε την ροδελα μου οσο πιο βιαια μπορουσε ενω εβλεπα την πιο ομορφη φωτογραφια..
εβαλα τα κλαματα...ειπα στον αγνωστο να την βρει και να μου την φερει πισω οσο πιο γρηγορα μπορουσε...φωναζε ομωσ, ειναι δυσκολο,δεν εχω τισ δυναμεισ του τον θυμαμαι να λεει..
ομωσ οτι αξιζει ειναι δυσκολο..του ειπα οτι εχει μαζι του κατι που νικαει τα παντα..
μακαρι να την βρει και να την φερει πισω...ταξιδιωτη πεσ του αν δεν την βρει να μου φερει μια καινουργια....το viewmaster μου υποκινειται απο μαγικεσ δυναμεισ..παιζει μονο τισ δικεσ του ροδελεσ..
θα περιμενω ..
θα περιμενω γιατι αυτοσ ο αγνωστοσ εγινε πλεον η ζωη μου..
5 comments:
"μακαρι να την βρει και να την φερει πισω...ταξιδιωτη πεσ του αν δεν την βρει να μου φερει μια καινουργια...."
σωστα αλλωστε η ζωη συνεχιζεται...!!!
τι καλα που επιτελους ξαναγραψες
**η αναμονη ειναι αυτο που κανει τις ροδελες να συνεχιζουν να υπαρχουν
εστω καπου μακρυα
εστω κι αν δεν τις βλεπεις.
κι οταν ο αγνωστος γινεται γνωστος η ζωη συνεχιζεται:):)
Πέρασα τη μισή ζωή μου περιμένοντας να ζήσω, την άλλη μισή, περιμένοντας να πεθάνω. Ολόκληρες μέρες έμοιαζαν να κυλάνε στη γωνιά του δρόμου, στο κέντρο της πλατείας, έξω από ’να καφενείο, όπου βημάτιζα κοιτώντας το ρολόι μου. Κοίταζα τον κόσμο από μακριά, κι έπειτα από κοντά –τότε, το κάθε τι, είχε διαφορετικό όνομα –Γέμιζα τις ώρες, ώσπου να συμβεί αυτό που περίμενα και δεν είχε όνομα –Όταν συνέβαινε, αν συνέβαινε, δεν το ’βλεπα, ή, έβλεπα κάτι να κατεβαίνει απ’ το τρένο, να φαίνεται γνώριμο, κι όταν πλησίαζε ήταν ξένο κι αποκρουστικό. Ή, μόνο ξένο.
Περίμενα κάτι να με σώσει, ήξερα από τι, δεν ήξερα τι. Και, δεν ήξερα πώς. Όλα ήταν μισά, μισερά –τίποτα δεν ήταν στο μέγεθός μου, μου έπεφταν όλα στενά, ή μπορεί και φαρδιά σαν τρομαχτικές σκιές –ή, σαν το παντελόνι του ανθρώπου που έχασε 200 κιλά. Τον είδα να πλέει μέσα σ’ αυτό στο μουσείο Γκίνες. Έπλεα μέσα στα πράγματα, ή, ασφυκτιούσα. Σκεφτόμουν ένα παλιό τραγούδι –Εφτά Μέρες- για μένα, ήταν χρόνια –περίμενα στο σταθμό, αλλά, δεν ήμουν καλή, όπως σ’ εκείνα τα στιχάκια –μπέρδευα τα ονόματα και τις αναμονές. Μπροστά στη Μεγάλη Αναμονή, υπήρχε η αλυσίδα των μικρών –έλεγα, άλλοι δυο μήνες, άλλες πέντε βδομάδες, άλλες τέσσερις μέρες. Όταν εξαντλούνταν ο καιρός, όλα φαίνονταν μάταια. Τόση αγωνία γι’ αυτό – τέτοια σπατάλη σε λόγια που δεν ειπώνονταν, σε κινήσεις που δεν διαγράφονταν. Δυσαναλογίες, που καταναλώνονταν στα τρένα, κάτω απ’ τη μεσημεριάτικη σκόνη –Περίμενα, αλλά δεν έμενα πουθενά-
σ.τριανταφυλλου-αγαπημενο αποσπασμα**
Κοντεύεις να με τρελάνεις....
Τη μια έρχομαι και τρώω πόρτα καιτην επόμενη με ξεκουφαίνεις, "φέρτε μου πίσω τη ροδέλα".
Ευτυχώς που ήρθε το καλοκαιράκι και η ροδέλα θα παιχτεί από μόνη της,άσχετα αν θα στη φέρουν ή όχι.
Φιλί γλυκό, πονηρό φατσόνι.
Μου έλειψες
I wаs suggested this blοg by my cousin. I'm not sure whether this post is written by him as no one else know such detailed about my trouble. You're wonderful!
Thanks!
Alsο visit my web page ... homeopathic hcg
Post a Comment